Mbreti i Tules

nga  Johan Wolfgang von Goethe

MBRETI I TULES

Në Tule një mbret na ishte,

Fort besnik e gjer  në varr,

Të cilit e dashura tek vdiste

I dha një kupë të artë.

Mbi atë kupë s’vinte kurrgjë

Veç atë zbrazte në çdo gosti;

Me lot sytë atij i mbusheshin

Sa herë pinte prej saj ai.

E kur për të vdekur i erdh’ hera

Qytetet mbretërisë i numëroi

Ia la trashëgimtarëve të tëra

E veç e vetëm atë kupë jo.

U ul në mbretëroren darkë,

Në të lartën sallë të etërve,

Me kalorësit rreth e përqark, 

Atje në kështjellën anë detit.

Atje ndenji pijetari i vjetër,

E piu të jetës të fundit osh,

Dhe hodhi kupën e shenjtë

Në tallaz ç'prej aty përposh.

E pa të binte, të përpihej

E të gremisej detit vërtik

Iu gremisën sytë dhe atij

E kurrë më s’piu një pikë.

përktheu: Arb Elo

Der König in Thule 

Es war ein König in Thule,

Gar treu bis an das Grab,

Dem sterbend seine Buhle

Einen goldnen Becher gab.

Es ging ihm nichts darüber,

Er leert' ihn jeden Schmaus;

Die Augen gingen ihm über,

So oft er trank daraus.

Und als er kam zu sterben,

Zählt' er seine Städt' im Reich,

Gönnt' alles seinen Erben,

Den Becher nicht zugleich.

Er saß bei'm Königsmahle,

Die Ritter um ihn her,

Auf hohem Vätersaale,

Dort auf dem Schloß am Meer.

Dort stand der alte Zecher,

Trank letzte Lebensgluth,

Und warf den heiligen Becher

Hinunter in die Fluth.

Er sah ihn stürzen, trinken

Und sinken tief ins Meer,

Die Augen thäten ihm sinken,

Trank nie einen Tropfen mehr.