Hiroshima

nga Marie Luise Kaschnitz

Hiroshima

Ai që hodhi mbi Hiroshimë vdekjen

U mbyll në manastir, u binte atje kambanave.

Ai që hodhi mbi Hiroshimë vdekjen

U hodh prej karriges, me litar mbyti veten.

Ai që hodhi mbi Hiroshimë vdekjen

U çmend, i iku mendja, ruhej prej fantazmave.

Njëqindmijë, që e mësyjnë përnatë,

Ngritur prej pluhuri veç për të.

E gjitha kjo s’është aspak e vërtetë.

Nuk ka shumë që e pashë atë

Në oborr të shtëpisë së vet në rrethinat e qytetit.

Shkurret e gardhit ishin ende të shkurtra dhe trëndafilat e brishtë.

E ato nuk rriten aq shpejt, që të mund’ të fshihej dot dikush

Në pyllin e harrimit. Por fare mirë mund të shihej

Shtëpia lakuriq në periferi, gruaja e re

Që i rrinte pranë në një një fustan me lule

Me vajzën e vogël përdore

Çunaku që i kish hipur kalaqafë

E që bënte sikur e fshikullonte me kamxhik.

Më mirë akoma dukej ai vetë

Këmbadoras mbi bar, me fytyrë

Të shtrembëruar nga të qeshurit, pasi fotografi

Ndodhej pas shkurreve, syri i botës.

Hiroshima

Der den Tod auf Hiroshima warf 

Ging ins Kloster, läutete dort die Glocken. 

Der den Tod auf Hiroshima warf 

Sprang vom Stuhl in die Schlinge, erwürgte sich. 

Der den Tod auf Hiroshima warf 

Fiel in Wahnsinn, wehrte Gespenster ab. 

Hunderttausend, die ihn angehen nächtlich 

Auferstanden aus Staub für ihn.

Nichts von alledem ist wahr. 

Erst vor kurzem sah ich ihn 

Im Garten seines Hauses vor der Stadt. 

Die Hecken waren noch jung und die Rosenbüsche zierlich. 

Das wächst nicht so schnell, dass sich einer verbergen könnte 

Im Wald des Vergessens. Gut zu sehen war 

Das nackte Vorstadthaus, die junge Frau 

Die neben ihm stand im Blumenkleid 

Das kleine Mädchen an ihrer Hand 

Der Knabe der auf seinem Rücken saß 

Und über seinem Kopf die Peitsche schwang. 

Sehr gut erkennbar war er selbst 

Vierbeinig auf dem Grasplatz, das Gesicht 

Verzerrt vor Lachen, weil der Photograph 

Hinter der Hecke stand, das Auge der Welt.