Ti përparësisht
e humbura dashnore, askurrëeardhura,
jo, nuk e di, se cilët tinguj të pëlqejnë ty.
Jo, nuk provoj më, që, kur dallgëzohet ajo çka vjen,
të të njoh ty. Gjithë pamjet e mëdha
në mua, visoret e përjetuara larg, qytetet
dhe kullat dhe urat dhe t’pa-
parashikuarat kthesa të udhëve
dhe madhështia e atyre vendeve
që u përshkuan dikur prej zotash:
vjen e merr kuptim në mua
yti, e ikur fare, pra.
Ah, kopshtet je ti,
ah, i pashë ato me aq
shpresë. Një dritare e hapur
në shtëpinë e fshatit-, e ti për pak
m’u qase e menduar. Rrugica gjeta-
që ti sapo i kishe përshkuar,
dhe pasqyrat nganjëherë e dyqaneve të tregtarëve
dridheshin ende prej teje dhe mezi jepnin të trembura
pamjen time aq të papritur.- Kushedi, nëse i njëjti
zog nuk cicëroi a jo përmes nesh
dje, veç e veç, në mbrëmje?
nga: Poezitë 1910 deri 1922 (Paris, Dimër 1913/14)
...
Du im Voraus
verlorne Geliebte, Nimmergekommene,
nicht weiß ich, welche Töne dir lieb sind.
Nicht mehr versuch ich, dich, wenn das Kommende wogt,
zu erkennen. Alle die großen
Bildern in mir, im Fernen erfahrene Landschaft,
Städte und Türme und Brücken und un-
vermutete Wendung der Wege
und das Gewaltige jener von Göttern
einst durchwachsenen Länder:
steigt zur Bedeutung in mir
deiner, Entgehende, an.
Ach, die Gärten bist du,
ach, ich sah sie mit solcher
Hoffnung. Ein offenes Fenster
im Landhaus—, und du tratest beinahe
mir nachdenklich heran. Gassen fand ich,—
du warst sie gerade gegangen,
und die Spiegel manchmal der Läden der Händler
waren noch schwindlich von dir und gaben erschrocken
mein zu plötzliches Bild.—Wer weiß, ob derselbe
Vogel nicht hinklang durch uns
gestern, einzeln, im Abend?
aus: Die Gedichte 1910 bis 1922 (Paris, Winter 1913/14)
No comments:
Post a Comment