Gjithnjë sërish...

Gjithnjë sërish, edhe nëse e njohim visoren e dashurisë

dhe varrezën e vogël ndanë kishës me emrat e saj vajtues

dhe grykën e frikshme që përheshtet, ku mbarojnë të tjerët;

gjithnjë sërish shkojmë ne vetë i dytë përjashta

nën pemët e vjetra, shtrihemi gjithnjë e sërish

mes luleve, qiellit përkundër.

(vazhdimi në origjinal, që u fshi përsëri prej Rilkes:

Atje tej shtëpia na ngjan ende gjithnjë e këndellë

tonën e quajmë ne atë në të njëjtin mendim, i yni

mund të qe shtegu, i yni stoli; trëndafilat e kopshtit

erëra të dashurisë që po nis e çelin zemrën atje ku 

nuk është çelur kurrë mes dy faqeve më të vjetra)

nga: Poezitë 1910 - 1922 (Fund i vitit 1914)

...

Immer wieder, ob wir der Liebe Landschaft auch kennen 

und den kleinen Kirchhof mit seinen klagenden Namen 

und die furchtbar verschweigende Schlucht, in welcher die anderen 

enden: immer wieder gehn wir zu zweien hinaus 

unter die alten Bäume, lagern uns immer wieder 

zwischen die Blumen, gegenüber dem Himmel.

(ursprüngliche Fortsetzung, die von R. M. Rilke wieder gestrichen wurde:

Dorten das Haus scheint uns noch immer erfreulich 

unser nennen wirs im selben Gedanken, unser 

könnte der Weg sein, unser die Bank; Rosen des Gartens 

Winde der beginnenden Liebe schlagen das Herz auf 

wo es sich nie noch aufschlug zwischen zwei älteren 

Seiten )

Aus: Die Gedichte 1910 - 1922 (Ende 1914)