E fshehta e fierit

nga Paul Celan

E fshehta e fierit

Në përkuljen e shpatave po kqyr vetveten zemra gjethgjelbër e hijeve,

Lakuriq janë tehet: kush nuk ngurroi në dekë para pasqyrave?

Edhe këtu gostitet me shtamba trishtimi i gjallë:

lulëzuar terret ai përlart, ende pa e pirë, a thua se s’është ujë,

a thua se është këtu ai luledele, e cila pyetet për dashuri më të errët,

për nënkresë më të zezë për shtrojet, për flok më të rëndë…

Këtu ama merakosen veçse për vezullimin e hekurit,

e nëse ndrin diçka këtu, le të jetë ajo pra një shpatë.

Zbrazim shtambën veç prej tryezës, se na shërbejnë pasqyra:

u kristë njëra mëdysh, meqë jemi të gjelbër si gjethi!

Das Geheimnis der Farne

Im Gewölbe der Schwerter besieht sich der Schatten laubgrünes Herz,

Blank sind die Klingen: wer säumte im Tod nicht vor Spiegeln?

Auch hier wird in Krügen kredenzt die lebendige Schwermut:

blumig finstert sie hoch, eh sie trinken, als wär sie nicht Wasser,

als wär sie ein Tausendschön hier, das befragt wird nach dunklerer Liebe,

nach schwärzerem Pfühl für das Lager, nach schwererem Haar…

Hier aber wird nur gebangt um den Schimmer des Eisens,

und leuchtet ein Ding hier noch auf, so sei es ein Schwert.

Wir leeren den Krug nur vom Tisch, weil uns Spiegel bewirten:

einer springe entzwei, wo wir grün sind wie Laub!