Vjeshtë

Vjeshtë

nga Paul Celan

Mbrëmja ( ah keqkuptim i qerpikëve…)

brengos syrin tënd, të dyjave unë jua zgjidh flokun…

Ndanë pragjeve të zemrës

m’është lënë mua drita e vetme.

Shpërndarë është urthi mëkatar. Flamujt t’ulur poshtë.

Kosa e shtiza kanë tingëlluar:

Lira

ndoshta

përktheu: a priori

Herbst

Der Abend (ach Irrtum der Wimpern…)

bekümmert dein Aug, ich löse euch beiden das Haar…

An den Schwellen des Herzens

ist mir überlassen das einzige Licht.

Verteilt ist der sündige Efeu. Die Fahnen niedergeholt.

Erklungen sind Sense und Speer:

die Leier

vielleicht