Para një qiriu

Para një qiriu

nga Paul Celan

Prej ari të rrëmbyer, ashtu

sikurse ma le vëth në vesh, nënë,

i dhashë trajtë shandanit, që t'më

errësojë ajo q'aty përpjetë n'mes

orësh të thërmuara:

bija e

dekëqenies tënde.

E hajthme n'pamje, 

një hije e hollë, një hije me sytë bajame, 

Gojën dhe seksin

t'rrethvallzuar prej kafshësh dremitëse,

çohet pezullisë ajo t’arit të përçarë hon,

ngrihet ajo ndanë

për n’majë të tanisë.

Me buzë t’mbuluara

me natë

them unë bekimin:

       

        N’emër të t'treve,

        që luftojnë tjetrin, deri

        sa qielli të zhytet në varrin e ndjenjave,

        n’emër të t'treve, unazat e t’cilëve 

        n’gisht më ndrijnë, aq herë

        sa t’ua zgjidh flokun pemëve në hon,

        u gurgulloftë thella përmes me rrjedhë të bollshme -,

        n’emër të të parit nga të tre,

        atij që klithi,

        kur duhej jetuar, aty ku fjala e tij kish qenë më parë se ai,

        n’emër të të dytit, që e pa vetë dhe qau,

        n’emër të të tretit, që gurët

        e bardhë i bën turrë në mes, -

        shpall unë pafaj

        prej Amen-it, që na mpin, trullos,

        e dritës s’akullt që bart e ngurron

        aty, ku kullëlartë derdhet në det,

        aty, ku e hirta, pëllumbesha

        i çukit emrat

        e përkëtej e përandej të t’dhënit shpirt:

        ti mbetesh, ti mbetesh, ti mbetesh

        fëmija i një të vdekure,

        që të pret veç Jo-ja e përmallit tim,

        shorti bashkë i një plase kohe,

        që veç një herë t’vetme

        të dridhet dora,

        që herë-herë më zë në zemër.

        

përktheu: a priori

Vor einer Kerze

Aus getriebenem Golde, so

wie du's mir anbefahlst, Mutter,

formt ich den Leuchter, daraus

sie empor mir dunkelt inmitten

splitternder Stunden:

deines

Totseins Tochter.

Schlank von Gestalt,

ein schmaler, mandeläugiger Schatten,

Mund und Geschlecht

umtanzt von Schlummergetier,

entschwebt sie dem klaffenden Golde,

steigt sie hinan

zum Scheitel des Jetzt.

Mit nachtverhangnen

Lippen

sprech ich den Segen:

         Im Namen der Drei,

         die einander befehden, bis

         der Himmel hinabtaucht ins Grab der Gefühle,

         im Namen der Drei, deren Ringe

         am Finger mir glänzen, sooft

         ich den Bäumen im Abgrund das Haar lös,

         auf daß die Tiefe durchrauscht sei von reicherer Flut -,

         im Namen des ersten der Drei,

         der aufschrie,

         als es zu leben galt dort, wo vor ihm sein Wort schon gewesen,

         im Namen des zweiten, der zusah und weinte,

         im Namen des dritten, der weiße

         Steine häuft in der Mitte, -

         sprech ich frei

         vom Amen, das uns übertäubt,

         vom eisigen Licht, das es säumt,

         da, wo es turmhoch ins Meer tritt,

         da, wo die graue, die Taube

         aufpickt die Namen

         diesseits und jenseits des Sterbens:

         Du bleibst, du bleibst, du bleibst

         einer Toten Kind,

         geweiht dem Nein meiner Sehnsucht,

         vermählt einer Schrunde der Zeit,

         auf daß ein einziges Mal

         erzittre die Hand,

         die je und je mir ans Herz greift!