Sy i errët në shtator

Sy i errët në shtator

nga Paul Celan

Gurkësula kohë. E më harlisur derdhen

kaçurrelat e dhimbjes përqark fytyrës së tokës,

mollës së dehur, t‘nxirë n‘kaf‘ prej hukamës

së një të thëne mëkatare: bukur e tëhuaj ndaj lojës,

me ç'merren ato n‘pasqyrimin 

e mefshtë të së ardhmes së tyre.

Për t‘dytën herë lulëzon gështjenja:

një shenjë e shpresës së përndezur

shkretë për rikthimin

e afërt të Orionit: afshi i dëlirë

yll i miqve të verbër të qiellit e thërret

që të vijë prapë.

I pambuluar ndanë portave t‘ëndrrës

gërnjon një sy veçan.

Çka ndodh përditë,

i mjafton që të dijë:

në dritaren lindore

i shfaqet gjatë natës atij e hajthme

trajta endacake e ndjenjës.

N‘lagsht të syrit të saj e zhyt ti shpatën.

përktheu: a priori

Dunkles Aug im September

Steinhaube Zeit. Und üppiger quellen

die Locken des Schmerzes ums Antlitz der Erde,

den trunkenen Apfel, gebräunt von dem Hauch

eines sündigen Spruches: schön und abhold dem Spiel,

das sie treiben im argen

Widerschein ihrer Zukunft.

Zum zweitenmal blüht die Kastanie:

ein Zeichen der ärmlich entbrannten

Hoffnung auf Orions

baldige Rückkunft: der blinden

Freunde des Himmels sternklare Inbrunst

ruft ihn herauf.

Unverhüllt an den Toren des Traumes

streitet ein einsames Aug.

Was täglich geschieht,

genügt ihm zu wissen:

am östlichen Fenster

erscheint ihm zur Nachtzeit die schmale

Wandergestalt des Gefühls.

Ins Naß ihres Auges tauchst du das Schwert.