Dimër

Dimër

nga Paul Celan

Po bie tashmë, nënë, borë në Ukrainë …

Prej mijëra kokrrizash brenge kurorë e Shpëtimtarit …

Prej lotëve t'mi këtu asnjë s'të mbërrin.

Prej njatjetave t'hershme veç një memece krenare …

Po vdesim pra: përse ti barrakë nuk fle dot?

Madje 'dhe kjo erë sillet si e përzënë vërdallë …

Janë ata a jo, që po ngrijnë nëpër llohë :

flamujt e zemrave dhe të shkretët qyqarë?

Unë mbeta i njëjti terreve pus të zinj:

a t’shpëton e buta e a të zhvesh mpreha, tehu?

Tash fryjnë akoma të këputur prej yjeve të mi

telat e një harpe më me zë se ç’duhet … 

Pastaj një trëndafilorë herë-herë varet

Shuarëse. Njëra … gjithnjë një orë  …

Çfarë ishte pra ajo nënë: rritje apo varrë -

a u zhyta me ty n'Ukrainë n'dhëmbjeborë? 

përktheu: a priori

Winter

Es fällt nun, Mutter, Schnne in der Ukraine …

Des Heilands Kranz aus tausend Körnchen Kummer …

Von meinen Tränen hier erreicht dich keine.

Von frühern Winken nur ein stolzer stummer …

Wir sterben schon: was schläfst du nicht, Baracke?

Auch dieser Wind geht um wie ein Verscheuchter ...

Sind sie es denn, die frieren in der Schlacke:

die Herzen Fahnen und die Arme Leuchter?

Ich blieb derselbe in den FInsternissen:

erlöst das Linde und entblößt das Schärfe?

Von meinen Sternen nur wehn noch zerrissen

die Saiten einer überlauten Harfe …

Dann hängt zuweilen eine Rosenstunde.

Verlöschend. Eine … Immer eine …

Was war es, Mutter: Wachstum oder Wunde -

versank ich mit im Schneewehn der Ukraine?