Mariane

Mariane

nga Paul Celan

Pa jargavanë është floku yt, fytyra prej qelqi pasqyre.

Nga syri në sy shtrihet reja, si Sodoma drejt Babelit:

si gjethnajë e këput ajo kullën e tërbohet rreth shkurreve të lulesqufurit.

pastaj të dridhet një rrufe rreth gojës - ai hon me pjesët e mbetura të violinës.

Me dhëmbë të borës e luan njëri harkun: O më bukur tingëllonte kulmaku! 

Dashnore, edhe ti je kulmaku dhe të gjithë ne shiu;

një verë e pashoqe kurmi yt, e ne pijmë vetë i dhjetë;

një barkë në drithë zemra jote, e ngasim ne drejt natës;

një shtambëz kaltrinë, që lehtë të na kërcesh përmbi, e ne flemë…

Përpara çadrës marshon qindshja, e ne të çojmë në varr e ngremë dollitë.

Po tingëllin mbi pllakat e botës leku i fortë i ëndrrave.

përktheu: a priori

Marianne

Fliederlos ist dein Haar, dein Antlitz aus Spiegelglas.

Von Auge zu Aug zieht die Wolke, wie Sodom nach Babel:

wie Blattwerk zerpflückt sie den Turm und tobt um das Schwefelgesträuch.

Dann zuckt dir ein Blitz um den Mund - jene Schlucht mit den Resten der Geige.

Mit schneeigen Zähnen führt einer den Bogen: O schöner tönte das Schilf!

Geliebte, auch du bist das Schilf und wir alle der Regen;

ein Wein ohnegleichen dein Leib, und wir bechern zu zehnt;

ein Kahn im Getreide dein Herz, wir rudern ihn nachtwärts;

ein Krüglein Bläue, so hüpfest du leicht über uns, und wir schlafen . . .

Vorm Zelt zieht die Hundertschaft auf, und wir tragen dich zechend zu Grabe.

Nun klingt auf den Fliesen der Welt der harte Taler der Träume.