Ndërtomë një shtëpi

nga Hilde Domin

Ndërtomë një shtëpi

Era vjen.

Era, që kreh lulet
dhe i bën petalet flutura,
që ngre pëllumba prej letre të vjetër
në honet e Manhattanit
drejt qiellit, deri në kat të dhjetë,
dhe zogjtë shtegtarë i shkapet
kullave të rrokaqiellave.
Era vjen, era e kripur,
që na sjell tutje-tëhu mbi det
e na hedh anës një bregu
si kandilë,
që nxirren prapë nga valët jashtë.
Era vjen.
Mbamë fort.  

Ah, trupi im i çelët prej rëre,
që u form sipas shembëlltyrës së përjetshme, veç
prej rëre.
Era vjen
dhe merr një gisht me vete,
ujët vjen
e më hap vazhda përmbi.
Po era
e çliron zemrën
- zogun e kuq cicëronjës
përpas brinjëve –
e më djeg lëkurën e zemrës
me frymën e saj nishadër.
Ah, trupi im prej rëre!
Mbamë fort,
mbaje
trupin tim prej rëre.

Lerna të shkojmë fushave,
ku barërat e vegjël e mbajnë lidhur tokën.
Dua një truall të fortë,
të gjelbër, thurur me rrënjë
si një shtrojë.
Preje pemën,
Merr gurë
e ndërtomë një shtëpi.

Një shtëpi të vogël
me një mur të bardhë
për diellin në mbrëmje
dhe një pus për hënën
ku të pasqyrohet,
që ajo të mos mundë,
sikurse nëpër det,
të humbë.
Një shtëpi
Pranë një peme molle
apo ndonjë ulliri,
përbri të cilit era
shkon tej
si një gjahtar, i cili nuk
po na
gjuan ne.


përktheu: a priori




Bau mir ein Haus

Der Wind kommt.

Der Wind, der die Blumen kämmt
und die Blüten zu Schmetterlingen macht,
der Tauben steigen läßt aus altem Papier
in den Schluchten Manhattans
himmelwärts, bis in den zehnten Stock,
und die Zugvögel an den Türmen
der Wolkenkratzer zerschellt.
Der Wind kommt, der salzige Wind,
der uns übers Meer treibt
und uns an einen Strand wirft
wie Quallen,
die wieder hinausgeschwemmt werden.
Der Wind kommt.
Halte mich fest.

Ach, mein heller Körper aus Sand,
nach dem ewigen Bilde geformt, nur
aus Sand.
Der Wind kommt
und nimmt einen Finger mit,
das Wasser kommt
und macht Rillen auf mir.
Aber der Wind
legt das Herz frei
- den zwitschernden roten Vogel
hinter den Rippen -
und brennt mir die Herzhaut
mit seinem Salpeteratem.
Ach, mein Körper aus Sand!
Halte mich fest,
halte
meinen Körper aus Sand.

Laß uns landeinwärts gehn,
wo die kleinen Kräuter die Erde verankern.
Ich will einen festen Boden,
grün, aus Wurzeln geknotet
wie eine Matte.
Zersäge den Baum,
nimm Steine
und bau mir ein Haus.

Ein kleines Haus
mit einer weißen Wand
für die Abendsonne
und einem Brunnen für den Mond
zum Spiegeln,
damit er sich nicht,
wie auf dem Meere,
verliert.
Ein Haus
neben einem Apfelbaum
oder einem Ölbaum,
an dem der Wind
vorbeigeht
wie ein Jäger, dessen Jagd
uns
nicht gilt.