Psalm

nga Georg Trakl


Psalm

Është një dritë, që e ka shuar era.

Është një pijetore, nga del pasdite një i pirë.

Është një vresht i djegur e i zi me vrima plot me merimanga.

Është një dhomë, që e kanë zbardhur me tambël.

I çmenduri ka vdekur. Është një ishull i Detit të Jugut,

Për të pritur Hyjin e diellit. U bien daulleve.

Burrat ua marrin valleve të luftës.

Gratë tundin belin në bimë kacavjerrëse e lulezjarri,

Kur këndon deti. O! Parajsa jonë e humbur.

Nimfat i kanë braktisur pyjet e artë.

Po varroset i huaji; pastaj nis e bie shi shkëndijash.

Biri i Panit shndërrohet në një bujk,

që drekën e çon në gjumë ndanë asfaltit që shkrin.

Është një kopsht me vajza të vogla me fustane të varfra  që ta këpusin zemrën.

Janë dhoma të mbushura me akorde dhe sonata.

Janë hije, që përqafohen përpara një pasqyre të verbuar.

Dritareve të spitalit ngrohen ata që po shërohen.

Një avullore e bardhë në kanal bie sëmundje gjakatare përmbi.

Motra e huaj shfaqet në ëndrrën e ligë të dikujt.

Duke u shplodhur në lajthishte luan ajo me yjet e tij.

Studenti, ndoshta një sozi, e ndjek në dritare me sy nga pas.

Pas tij qëndron vëllai i tij i vdekur. Në terr të dhomës ka të ngjarë të ndodhin

gjëra të çuditshme.

Në zymbylë të kuq zbehet vegimi i rojtares së re të sëmurëve.

Kopshti është në mbrëmje. Në manastir shkojnë e vijnë lakuriqët e natës.

Fëmijët e kujdestarit të tij e lenë lojën dhe nisin e kërkojnë arin e qiellit.

Është një re që shkrihet. Në kolibe kopshtari ka varur veten.

Në shtëpinë e qelqtë turbullohen ngjyra kaf’ e blu. Është fundi, drejt tij po shkojmë.

Ku u dergjën të vdekurit e djeshëm, mbajnë zi engjëj me krahë të bardhë të thyer.

Nën lisa çarten demonë me ballin që u digjet.

Nëpër moçalishte heshtin barishte të shkuara.

Është një erë pëshpëritëse- Zoti që braktis vende të trishta.

Kishat kanë vdekur, krimbat nisin të bëjnë folenë nëpër kamare.

Vera e ka djegur drithin. Barinjtë kanë ikur prej këtu.

Kudo që shkon njeriu trazon një jetë të shkuar.

Mullinjtë dhe pemë dalin huq në erën e mbrëmjes.

Nata ngre çadra të zeza në qytetin e shkatërruar.

Sa e kotë është gjithçka!

përktheu: a priori

Psalm


Es ist ein Licht, das der Wind ausgelöscht hat. 
Es ist ein Heidekrug, den am Nachmittag ein Betrunkener verläßt. 
Es ist ein Weinberg verbrannt und schwarz mit Löchern voll Spinnen. 
Es ist ein Raum, den sie mit Milch getüncht haben. 
Der Wahnsinnige ist gestorben. Es ist eine Insel der Südsee, 
Den Sonnengott zu empfangen. Man rührt die Trommeln. 
Die Männer führen kriegerische Tänze auf. 
Die Frauen wiegen die Hüften in Schlinggewächsen und Feuerblumen, 
Wenn das Meer singt. O! unser verlorenes Paradies.


Die Nymphen haben die goldenen Wälder verlassen. 
Man begräbt den Fremden; dann hebt ein Flimmerregen an. 
Der Sohn des Pan erscheint in Gestalt eines Erdarbeiters, 
Der den Mittag am glühenden Asphalt verschläft. 
Es sind kleine Mädchen in einem Hof mit Kleidchen voll herzzerreißender Armut. 
Es sind Zimmer erfüllt von Akkorden und Sonaten. 
Es sind Schatten, die sich vor einem erblindeten Spiegel umarmen. 
An den Fenstern des Spitals wärmen sich Genesende. 
Ein weißer Dampfer am Kanal trägt blutige Seuchen herauf.


Die fremde Schwester erscheint in Jemands bösen Träumen. 
Ruhend im Haselgebüsch spielt sie mit seinen Sternen. 
Der Student, vielleicht ein Doppelgänger schaut ihr lange vom Fenster nach. 
Hinter ihm steht sein toter Bruder. Im Dunkel des Zimmers mögen seltsame Dinge
vor sich gehen.
In roten Hyazinthen verblaßt die Erscheinung der jungen Krankenwärterin. 
Der Garten ist im Abend. Im Kreuzgang flattern die Fledermäuse umher. 
Die Kinder des Hausmeisters hören zu spielen auf und suchen das Gold des 
Himmels. 
Es ist eine Wolke die sich auflöst. In der Laube hat sich der Gärtner erhängt. 
Im Glashaus verschwimmen braune und blaue Farben. Es ist der Untergang, dem wir 
zutreiben.


Wo die Toten von gestern lagen, trauern Engel mit weißen zerbrochenen Flügeln. 
Unter Eichen irren Dämonen mit brennenden Stirnen. 
Im Moorland schweigen vergangene Vegetationen. 
Es ist ein Flüsterwind - Gott der traurige Stätten verläßt. 
Die Kirchen sind verstorben, Würmer nisten sich in den Nischen ein. 
Der Sommer hat das Korn verbrannt. Die Hirten sind fortgezogen. 
Wo immer man geht rührt man ein früheres Leben. 
Die Mühlen und Bäume gehen leer im Abendwind. 
In der zerstörten Stadt richtet die Nacht schwarze Zelte auf.


Wie eitel ist alles!