Këngë orësh

nga Georg Trakl

Këngë orësh

Shikime të errëta po i hedhin njëri-tjetrit dashnorët,

Leshverdhët, rrezartët. Në terrin që pllakos pis të zi

Përqafojnë dobësisht tjetrin krahët e përmallur.  

Purpur u thye goja e të bekuarit. Sytë rrumbullakë

Pasqyrojnë arin e errët të pasdites pranverore,

Skaj e zezonë pylli, frika mbrëmësore nëpër gjelbërim;

Ndoshta fluturim zogjsh që dot s’thuhet, shtegun e të

Palindurit anë fshatrash të kobshëm, verave vetmitare

Dhe nga kaltrina e rrënuar del herë-herë diçka pa jetë.

Lehtë fëshfërin në arë drithi i verdhë

E rëndë është jeta dhe çeliktë e vringëllin kosën fshatari,

Përputh trarë të mëdhenj zdrukthëtari.

Purpur ngjyhet gjethnaja në vjeshtë; shpirti oshënar

kalon ditë të këndella; rrushi është pjekur

Dhe festive ajria në oborret e gjera.

Më ëmbël bien erë fruta të zverdhura; pa zë është qeshja

E gazmorit, muzikë dhe valle në bodrume me hije,

Në kopshtin e mugët hap dhe qetësi e çunakut të vdekur.

përktheu: a priori

Stundenlied


Mit dunklen Blicken sehen sich die Liebenden an, 
Die Blonden, Strahlenden. In starrender Finsternis 
Umschlingen schmächtig sich die sehnenden Arme.


Purpurn zerbrach der Gesegneten Mund. Die runden Augen 
Spiegeln das dunkle Gold des Frühlingsnachmittags, 
Saum und Schwärze des Walds, Abendängste im Grün; 
Vielleicht unsäglichen Vogelflug, des Ungeborenen 
Pfad an finsteren Dörfern, einsamen Sommern hin 
Und aus verfallener Bläue tritt bisweilen ein Abgelebtes.


Leise rauscht im Acker das gelbe Korn. 
Hart ist das Leben und stählern schwingt die Sense der Landmann, 
Fügt gewaltige Balken der Zimmermann.


Purpurn färbt sich das Laub im Herbst; der mönchische Geist 
Durchwandelt heitere Tage; reif ist die Traube 
Und festlich die Luft in geräumigen Höfen. 
Süßer duften vergilbte Früchte; leise ist das Lachen 
Des Frohen, Musik und Tanz in schattigen Kellern;
Im dämmernden Garten Schritt und Stille des verstorbenen Knaben.