Këngë visesh të perëndimit

nga Georg Trakl

Këngë visesh të perëndimit

O pulitje flatrash të shpirtit natën:

Barinj shkonim dikur  pyjeve muzgut kur binte

E na ndiqte egërsira e kuqe, lulja e gjelbër dhe burimi shushurues

Përunjshëm. O, tingulli i lashtë i gjinkallës,

Gjak duke buitur anës gurit të flijimit

Dhe klitha e shpendit të vetmuar përmbi qetësinë e blertë të gjolit.

O, ju kryqëzata dhe sfilitje flakëruese

Të mishit, rënia e frutave të purpurta

Mbrëmjeve në kopsht, ku motit dishepujt e përshpirtshëm shkuan,

Luftëtarë tanimë, duke u zgjuar prej plagëve e ëndrrave yjore.

O, e buta turrë blertëblu e natës.

O, ju mote të qetësisë dhe vjeshtave të arta,

Atëherë ne murgjit paqësorë rrushtë e purpurt shtrydhnim;

E përqark rrezatonin kodrina e pyje.

O, ju kështjella dhe gjueti; qetësi e mbrëmjes,

Ku në qoshkun e tij njeriu me drejtësi mejtoi,

Në falje të heshtur kreun e gjallë të Zotit kërkoi.

O, ora e hidhur e perëndimit,

Ku një fytyrë prej guri në ujëra të zeza kundrojmë.

Porse duke ndrirë ngrenë qepallat e argjendta dashnorët:

Një gjak e fis. Temjan fryn prej jastëkve të trëndafiltë

Dhe kënga e ëmbël e të ringjallurve.

përktheu: a priori

Këngë e mbrëmjedheut (oksidentale)

O rrahje nate e flatrave të shpirtit:
Barinj u futëm në pyjet e muzgut dikur 
Ndjekur nga drer’ i kuq e lul’ e blertë e burim’ i përunjur 
Mërmëritës. O zukatj’ e stërlashtë gjinkalle,
Gjak-o që kuqon mbi gur t’flijimit
Dhe thirrje e zogut vetmitar mbi qetësinë e gjelbër të topilës.

O ju kryqëzata dhe tortura të përskuqura
Të mishit të purpurt të frutave të rëna
Në kopshtin e mbrëmësor, ku dikur dishepujt shenjtor' shkuan,
Ushtarë tash, zgjuar nga plagët e nga ëndërra yj’sh.
O e buta blu e gjelbër e natës.

O ju kohë të qetësive dhe vjeshtrave të florinjta,
Ku ne murgj paqësorë rrush të purpurt shtypnin;
Dhe kodrat e pyjet vezulluese përreth.
O gjueti e kështjella; qetësi e mbrëmjes
Ku në kthinë njeriu përsiat të drejtën,
Në lutjen pa zë për kryet e gjallë të Zotit.

O ti orë e hidhët e shkatërrimit,
Ku një portret i gurtë n’ujra t’errët shquhet.
Porse rrezëllimtarë siparet e argjendtë syve ngrenë të dashuruarit:
Një lloj e një sua. Temjan avullon nga shtretër trëndafili
Dhe prej këngës së ëmbël të të Ngjallurit prej së vdekuri.

përktheu: emigranti

Abendländisches Lied

O der Seele nächtlicher Flügelschlag: 
Hirten gingen wir einst an dämmernden Wäldern hin 
Und es folgte das rote Wild, die grüne Blume und der lallende Quell 
Demutsvoll. O, der uralte Ton des Heimchens, 
Blut blühend am Opferstein 
Und der Schrei des einsamen Vogels über der grünen Stille des Teichs.

O, ihr Kreuzzüge und glühenden Martern 
Des Fleisches, Fallen purpurner Früchte 
Im Abendgarten, wo vor Zeiten die frommen Jünger gegangen, 
Kriegsleute nun, erwachend aus Wunden und Sternenträumen. 
O, das sanfte Zyanenbündel der Nacht.

O, ihr Zeiten der Stille und goldener Herbste, 
Da wir friedliche Mönche die purpurne Traube gekeltert; 
Und rings erglänzten Hügel und Wald. 
O, ihrJagden und Schlösser; Ruh des Abends, 
Da in seiner Kammer der Mensch Gerechtes sann, 
In stummem Gebet um Gottes lebendiges Haupt rang.

O, die bittere Stunde des Untergangs, 
Da wir ein steinernes Antlitz in schwarzen Wassern beschaun. 
Aber strahlend heben die silbernen Lider die Liebenden: 
Ein Geschlecht. Weihrauch strömt von rosigen Kissen 
Und der süße Gesang der Auferstandenen.