Këngë mbrëmjeje

nga Georg Trakl

Këngë mbrëmjeje

Mbrëmjeve, kur shtigjesh të errëta shkojmë,

Na shfaqen përkundër trajtat tona të zbehta.

Kur na merr etja,

Pimë ne ujërat e bardha të gjolit, pellgut,

T’ ëmblën e fëmijërisë sonë të trishtë.

Të këputur prehemi nën shkurret e shtogut,

Pulëbardhat gri vëzhgojmë.

Rejanë pranvere ngrihet mbi qytetin e ngrysur,

Që kohë më të fisme murgjish përhesht.

Ngaqë t’i zura duart e holla tuat

Hape ti sytë e rrumbullt lehtë, shumë

kohë kanë shkuar qysh atëherë.

Por kur tinguj t’ errët ëmbël pushtojnë shpirtin,

I shfaqesh ti bardhoshe mikut viseve vjeshtore.

përktheu : a priori

Këngë mbrëmësore

Mbrëmjes, kur shkojmë shtegut të errët
Shëmbëlltyrat tona t’zbehta ballaz na vegojnë.

Kur na ze etja
Pimë ujët e bardhë të pellgut të madh,
Ëmbëlsinë e feminisë sonë të trishtë.

Fuqishterrur shlodhemi nën shkurret e shtogut
Edhe kundrojmë pulëbardhat gri.

Re pranvere ngrihen mbi qytezën e errët
Që kohëra më fisnike murgjish heshton.

Teksa dorën tënde mora hafife ndër duar
M’i hape ti atëherë sytë e rrumbullakët.
Kaluar kanë kaq kohë.

E megjithatë, kur këngë e errët shpirtin vjen ma bujt
Ti shfaqesh bardhësi visores vjeshtake t'shokut tënd. 

përktheu : emigranti

Abendlied

Am Abend, wenn wir auf dunklen Pfaden gehn,

Erscheinen unsere bleichen Gestalten vor uns.

Wenn uns dürstet,

Trinken wir die weißen Wasser des Teichs,

Die Süße unserer traurigen Kindheit.

Erstorbene ruhen wir unterm Hollundergebüsch,

Schaun den grauen Möven zu.

Frühlingsgewölke steigen über die finstere Stadt,

Die der Mönche edlere Zeiten schweigt.

Da ich deine schmalen Hände nahm

Schlugst du leise die runden Augen auf,

Dieses ist lange her.

Doch wenn dunkler Wohllaut die Seele heimsucht,

Erscheinst du Weiße in des Freundes herbstlicher Landschaft.