Ditë vjeshte

nga R. M. Rilke

Zot: koha erdh’. Vera qe fort e madhe.

Shtroje hijen tënde mbi orët e diellit,

e lëri erërat të fryjnë mbi ara e luadhe.

Urdhëro frutat e fundit të bëhen deng;

jepu atyre edhe dy ditë më të jugëta,

nguci ato përkah përsosja dhe fute

T’amblën e fundit në verën e rëndë.

Tashmë kush s’ka shtëpi, atë më s’e ndërton.

Tash kush është vetëm, gjatë ashtu do rrijë,

do të rrijë zgjuar, do të lexojë dhe do të nxijë

letra të gjata, do shkojë, do vijë shëtitoreve, 

kur gjethet t’i marrë era, pa gjetur dot qetësi.

Herbsttag 

Herr: es ist Zeit. Der Sommer war sehr groß. 

Leg deinen Schatten auf die Sonnenuhren, 

und auf den Fluren laß die Winde los. 

Befiehl den letzten Früchten voll zu sein; 

gieb ihnen noch zwei südlichere Tage, 

dränge sie zur Vollendung hin und jage 

die letzte Süße in den schweren Wein. 

Wer jetzt kein Haus hat, baut sich keines mehr. 

Wer jetzt allein ist, wird es lange bleiben, 

wird wachen, lesen, lange Briefe schreiben 

und wird in den Alleen hin und her 

unruhig wandern, wenn die Blätter treiben.