Gjysmë natë

Gjysmë natë

nga Paul Celan

Gjysmë natë. Me kamat e ëndrrës mbërthyer në sytë xixëllues.

Mos klith nga dhimbja: si pëlhura po flatrojnë retë.

Një qilim prej mëndafshi, kështu u tendos ajo midis nesh, që të vallzohet pra prej terri territ.

Fyellin e zi na e gdhendën prej druri të gjallë, dhe valltarja tash po vjen.

Gishta të endur me shkumë deti na zhyt ajo në sy:

një sy do ashtu edhe të qajë?

Asnjë. Kërcen pra ajo përqark e lume, e daullja e zjarrtë nis e bie fort.

Unaza na hedh neve ajo, ne ato i kapim me kamat.

Po na marton ashtu? Tingëllon si gastare, dhe unë tanimë po e di përsëri:

ti nuk vdiqe

dekës ngjyrë mullage.

përktheu: a priori

Halbe Nacht

Halbe Nacht. Mit den Dolchen des Traumes geheftet in sprühende Augen.

Schrei nicht vor Schmerz: wie Tücher flattern die Wolken.

Ein seidener Teppich, so ward sie gespannt zwischen uns, das getanzt sei von Dunkel zu Dunkel.

Die schwarze Flöte schnitzten sie uns aus lebendigem Holz, und die Tänzerin kommt nun.

Aus Meerschaum gesponnene Finger taucht sie ins Aug uns:

eines will hier noch weinen?

Keines. So wirbelt sie selig dahin, und die feurige Pauke wird laut.

Ringe wirft sie uns zu, wir fangen sie auf mit den Dolchen.

Vermählt sie uns so? Wie Scherben erklingts, und ich weiß es nun wieder:

du starbst nicht

den malvenfarbenen Tod.