Qetësi dhe heshtje

nga Georg Trakl

Qetësi dhe heshtje

Barinj groposën diellin në pyllin e zhveshur.

Një peshkatar nxori

Hënën në rrjetat leshtore nga pellgu i ngrirë.

Në kristalin blu

Banon njeriu i zbehtë, me faqen ndanë yjeve të tij;

Apo kryet mbështet ai gjumit të purpurt.

Por prapë preket kush vështron fluturimin e zi

të zogjve, shenjtnia e luleve të kaltra,

Ndërmend qeta pranë t‘harruarën, engjëj të shuar.

Sërish përnatet balli në guroren e përhënur;

Një djalosh rrezart

Shfaqet  motra në vjeshtë dhe kalbëzim të zi.

përktheu: a priori

Ruh und Schweigen

Hirten begruben die Sonne im kahlen Wald.
Ein Fischer zog
In härenem Netz den Mond aus frierendem Weiher.

In blauem Kristall
Wohnt der bleiche Mensch, die Wang’ an seine Sterne gelehnt;
Oder er neigt das Haupt in purpurnem Schlaf.

Doch immer rührt der schwarze Flug der Vögel
Den Schauenden, das Heilige blauer Blumen,
Denkt die nahe Stille Vergessenes, erloschene Engel.

Wieder nachtet die Stirne in mondenem Gestein;
Ein strahlender Jüngling
Erscheint die Schwester in Herbst und schwarzer Verwesung.