Corona
nga Paul Celan
Nga dora vjeshta gjethin e vet ma bren; jemi miq.
Ne ua qërojmë arrave kohën dhe e mësojmë të shkojë:
koha kthehet mbrapsht në lëvozhgë.
Në pasqyrë është e dielë,
Në ëndërr po flihet,
Goja drejt po flet.
Syri im zbret tatëposhtë tek seksi i të dashurës,
ne shohim njëri-tjetrin,
ne themi fjalë të errëta,
ne duam shoshoqin si lulëkuqe dhe kujtesë,
ne flemë porsi verë nëpër guaska,
si deti në rrezen e gjaktë të hënës.
Ne rrimë të përqafuar në dritare, ata po na shohin nga rruga:
është koha ta dinë!
Është koha, që gurit t’ia këndet të lulëzojë,
që shqetësimi një zemër të ketë, që rreh.
Është koha, që koha të vijë.
Është koha.
(nga: Lulëkuqe dhe kujtesë, 1952)
përktheu: a priori
Corona
Aus der Hand frißt der Herbst mir sein Blatt: wir sind Freunde.
Wir schälen die Zeit aus den Nüssen und lehren sie gehen:
die Zeit kehrt zurück in die Schale.
Im Spiegel ist Sonntag,
im Traum wird geschlafen,
der Mund redet wahr.
Mein Aug steigt hinab zum Geschlecht der Geliebten:
wir sehen uns an,
wir sagen uns Dunkles,
wir lieben einander wie Mohn und Gedächtnis,
wir schlafen wie Wein in den Muscheln,
wie das Meer im Blutstrahl des Mondes.
Wir stehen umschlungen im Fenster, sie sehen uns zu von der Straße:
es ist Zeit, daß man weiß!
Es ist Zeit, daß der Stein sich zu blühen bequemt,
daß der Unrast ein Herz schlägt.
Es ist Zeit, daß es Zeit wird.
Es ist Zeit.
(aus: Mohn und Gedächtnis, 1952)
No comments:
Post a Comment