Sebastiani n' ëndërr

nga Georg Trakl

Sebastiani në ëndërr

për Adolf Loos

Nëna e mbante kërthiun nën hënën e bardhë,

Nën hijen e arrës, nën hijen e shtogut të lashtë,

Dehur prej lëngut t' lulëkuqes, prej vajtimit të tushës;

Dhe qetë

Ulej mëshirshëm mbi të një fytyrë me mjekër 

Lehtë në terr të dritares; dhe veglat shtëpiake

T' etërve

Po prisheshin; dasht e ëndërrim vjeshtor.

Ashtu e errët edhe dita e vitit, fëmijëri e trishtë,

Kur çuni zbriste lehtë ujërave të freskët, peshqve t' argjendtë,

Qetë e ajo fytyrë;

Kur ai i ngrirë u hodh para vraçëve të tërbuar,

Natën e hirtë i erdh' yll' i tij  përmbi;

Apo kur mbrëmjeve dora dorës që mërdhihte t' ëmës

Shkonte mbrëmjeve varrezës vjeshtore t' Shën Pjetrit,

Një kufomë e butë dergjej atje qetë në terr të dhomës

Dhe tjetri ia ngrinte përmbi qepallat e ftohta.

Por ai ish një zogth në frymën e shkretë,

Kambana binte nëntorit mbrëmjeve,

Qetësia e atit, kur ai në gjumë shkallën e mugur të përdredhur zbriti.

2.

Paqe e shpirtit, mbrëmje vetmitare dimri,

Trajtat e errëta të barinjve anës hurdhës së vjetër;

Kërthi në koliben prej kashte; o sa lehtë

Kridhej fytyra nëpër ethen e zezë.

Natë e shenjtë.

Apo kur dora dorës së fortë të të jatit

Qetë ngjitej malit të zymtë të kalvarit

E kamareve të mugëta të shkrepave

Shkonte përmes legjendës së tij trajta e kaltër e njeriut,

Nga plaga poshtë zemrës rridhte i purpurt gjaku.

O sa lehtë ngrihej kryqi ndër shpirtin e errët.

Dashuri; kur qosheve të zeza shkrinte dëbora,

Një puhi këndellej ngecur shtogut të moçëm,

Nën kubenë e hijes së arrës;

E çunit lehtë iu shfaq i trëndafiltë engjëlli i tij.

Gas; kur n' odat e freskëta luhej mbremjeve një sonatë, 

Ndër trarë druri t' kafenjtë

Dilte prej larvës s' argjendtë një flutur e kaltër.

O afria e vdekjes. Mureve të gurtë

Ulej atje një kokë e verdhë, i heshtur fëmija,

Kur atë mars hëna po mpakej.

3.

Kambana pashkësh rozë në kubenë varr të natës

E zërat argjend të yjeve,

Saqë në dridhje nga balli i të fjeturit errët kridhej një marri. 

O sa e lehtë ecja përposhtë rrjedhës së kaltër

Me vramend t' harruarash, kur nëpër degë

T' gjelbra thirrte tusha një të huaj në mbarim.  

Apo kur dora dorës kockë e lëkurë të plakut shkonte

Mbrëmjeve para mureve të rrënuar të qytetit

E tjetri mbante poshtë palltos së zezë një kërthi ngjyrë

Trëndafili, nën hijen e pemës së arrës shfaqej shpirti i lig.

Dorazi shkallinave të gjelbra të verës. O sa lehtë

Iu dha kopshti qetësisë së kafenjtë të vjeshtës,

Aromë dhe trishtim i shtogut të moçëm,

Kur nën hijen e Sebastianit i argjendti zë i engjëllit shpirtin dha.

përktheu: a priori

Sebastian im Traum 

für Adolf Loos

Mutter trug das Kindlein im weißen Mond,
Im Schatten des Nußbaums, uralten Hollunders,
Trunken vom Safte des Mohns, der Klage der Drossel;
Und stille
Neigte in Mitleid sich über jene ein bärtiges Antlitz

Leise im Dunkel des Fensters; und altes Hausgerät
Der Väter
Lag im Verfall; Liebe und herbstliche Träumerei.

Also dunkel der Tag des Jahrs, traurige Kindheit,
Da der Knabe leise zu kühlen Wassern, silbernen Fischen hinabstieg,
Ruh und Antlitz;
Da er steinern sich vor rasende Rappen warf,
In grauer Nacht sein Stern über ihn kam;

Oder wenn er an der frierenden Hand der Mutter
Abends über Sankt Peters herbstlichen Friedhof ging,
Ein zarter Leichnam stille im Dunkel der Kammer lag
Und jener die kalten Lider über ihn aufhob.

Er aber war ein kleiner Vogel im kahlen Geist,
Die Glocke lang im Abendnovember,
Des Vaters Stille, da er im Schlaf die dämmernde Wendeltreppe hinabstieg.

2

Frieden der Seele. Einsamer Winterabend,
Die dunklen Gestalten der Hirten am alten Weiher;
Kindlein in der Hütte von Stroh; o wie leise
Sank in schwarzem Fieber das Antlitz hin.
Heilige Nacht.

Oder wenn er an der harten Hand des Vaters
Stille den finstern Kalvarienberg hinanstieg
Und in dämmernden Felsennischen
Die blaue Gestalt des Menschen durch seine Legende ging,
Aus der Wunde unter dem Herzen purpurn das Blut rann.
O wie leise stand in dunkler Seele das Kreuz auf.

Liebe; da in schwarzen Winkeln der Schnee schmolz,
Ein blaues Lüftchen sich heiter im alten Hollunder fing,
In dem Schattengewölbe des Nußbaums;
Und dem Knaben leise sein rosiger Engel erschien.

Freude; da in kühlen Zimmern eine Abendsonate erklang,
Im braunen Holzgebälk
Ein blauer Falter aus der silbernen Puppe kroch.

O die Nähe des Todes. In steinerner Mauer
Neigte sich ein gelbes Haupt, schweigend das Kind,
Da in jenem März der Mond verfiel.

3

Rosige Osterglocke im Grabgewölbe der Nacht
Und die Silberstimmen der Sterne,
Daß in Schauern ein dunkler Wahnsinn von der Stirne des Schläfers sank.

O wie stille ein Gang den blauen Floß hinab
Vergessenes sinnend, da im grünen Geäst
Die Drossel ein Fremdes in den Untergang rief.

Oder wenn er an der knöchernen Hand des Greisen
Abends vor die verfallene Mauer der Stadt ging
Und jener in schwarzem Mantel ein rosiges Kindlein trug,
Im Schatten des Nußbaums der Geist des Bösen erschien.

Tasten über die grünen Stufen des Sommers. O wie leise
Verfiel der Garten in der braunen Stille des Herbstes,
Duft und Schwermut des alten Hollunders,
Da in Sebastians Schatten die Silberstimme des Engels erstarb.