Pranverë e shpirtit

nga Georg Trakl 

Pranverë e shpirtit

Klithmë në gjumë; përmes rrugicash të zeza përplaset era,
Kaltrina e pranverës ngjatjetet përmes degësh tek thyhen,
Vesë nate e purpurt dhe rrethepërqark shuhen yjet.
Gjelbër ngryset lumi, argjenden shëtitoret e vjetra
dhe kullat e qytetit. O dehje e ëmbël
në varkën tek rrëshqet e thirrmat e terrëta të mëllenjave
në kopshte fëminorë. Përndritet tash cipa e trëndafiltë.

Solemnë gurgullojnë ujërat. O hijet e lagështa të luadhit,
Kafsha që çapitet; gjelbërim, kërcej me gonxhe
prekin ballin e kristaltë; varkë shilarëse vezulluese.
Lehtë tingëllon dielli ndër retë trëndafil anës kodrës.
E madhe heshtja e pyllit të bredhave, të rënda anës lumit hijet.

Kthjelltësi! Kthjelltësi! Ku mbetën shtigjet e frikshme të vdekjes,
Të heshtjes së përhirtë, të ngurosur, shkrepat e natës
Dhe hijet pa prehje? Hon diellor rrezatues.

Motër, kur të gjeta në lëndinën e vetmuar
Të pyllit dhe mesditë qe dhe e madhe heshtja e kafshës;
Bardhësi nën lisin e egër, dhe argjend po çelej gjembi.
I pamasë të vdekurit dhe flaka që këndonte në zemër.

Më t'errët qarkonin ujërat kur rridhnin lojërat e bukura të peshqve.
Orë e pikëllimit, kundrim i heshtur i diellit;
I huaj përmbi dhe është shpirti. Përshpirtshëm ngryset
kaltrinë mbi pyllin e prerë dhe kumbon
gjatë një këmbanë e errët në fshat; përshëndoshje e paqtë.
Prehje lulëzon mërsina mbi qepallat e bardha të të vdekurit.

Lehtë tingëllojnë ujërat në pasditen që po bie
E gjelbërojnë më t’errët shkurret n’breg, gëzimi n’erën trëndafil;
Kënga e ëmbël e vëllait anës kodrës së mbrëmjes.

përktheu: a priori

Frühling der Seele

Aufschrei im Schlaf; durch schwarze Gassen stürzt der Wind,
Das Blau des Frühlings winkt durch brechendes Geäst,
Purpurner Nachttau und es erlöschen rings die Sterne.
Grünlich dämmert der Fluß, silbern die alten Alleen
Und die Türme der Stadt. O sanfte Trunkenheit
Im gleitenden Kahn und die dunklen Rufe der Amsel
In kindlichen Gärten. Schon lichtet sich der rosige Flor.

Feierlich rauschen die Wasser. O die feuchten Schatten der Au,
Das schreitende Tier; Grünendes, Blütengezweig
Rührt die kristallene Stirne; schimmernder Schaukelkahn.
Leise tönt die Sonne im Rosengewölk am Hügel.
Groß ist die Stille des Tannenwalds, die ernsten Schatten am Fluß.

Reinheit! Reinheit! Wo sind die furchtbaren Pfade des Todes,
Des grauen steinernen Schweigens, die Felsen der Nacht
Und die friedlosen Schatten? Strahlender Sonnenabgrund.

Schwester, da ich dich fand an einsamer Lichtung
Des Waldes und Mittag war und groß das Schweigen des Tiers;
Weiße unter wilder Eiche, und es blühte silbern der Dorn.
Gewaltiges Sterben und die singende Flamme im Herzen.

Dunkler umfließen die Wasser die schönen Spiele der Fische.
Stunde der Trauer, Schweigender Anblick der Sonne;
Es ist die Seele ein Fremdes auf Erden. Geistlich dämmert
Bläue über dem verhauenen Wald und es läutet
Lange eine dunkle Glocke im Dorf; friedlich Geleit.
Stille blüht die Myrthe über den weißen Lidern des Toten.

Leise tönen die Wasser im sinkenden Nachmittag
Und es grünet dunkler die Wildnis am Ufer, Freude im rosigen Wind;
Der sanfte Gesang des Bruders am Abendhügel.

Primavera dell’anima

Urlo nel sonno; per nere calli precipita il vento,
l'azzurro della primavera fa cenno tra frangentesi ramaglia,
purpurea rugiada notturna e si spengono all'intorno le stelle.
Verdino albeggia il fiume, argentei gli antichi viali
e le torri della città. Oh mite ebbrezza
in scivolante battello e gli oscuri richiami del merlo
nei giardini infantili. Già si rischiara il roseo velo.

Solenni rumoreggian le acque. Oh, le umide ombre del prato,
l'animale che avanza; un che di verde, germogliante ramaglia
sfiora la fronte cristallina; scintillante battello a dondolo.
Lieve risuona il sole in rosee nuvole alla collina.
Grande è la quiete del bosco di pini, le severe ombre al fiume.

Purezza! Purezza! dove sono gli orrendi sentieri della morte,
del grigio petroso silenzio, le rocce della notte
e le ombre senza pace? Raggiante precipizio del sole.

Sorella, quando io ti trovai alla solitaria radura
del bosco ed era l'ora del meriggio e grande il silenzio dell'animale;
bianchi, sotto quercia selvatica, e fioriva argenteo lo spino.
Possente morire e la cantante fiamma nel cuore.

Più oscuramente circondano le acque i bel giochi dei pesci.
Ora di lutto, muta vista del sole;
è l'anima un essere straniero sulla terra. Spirituale balugina
azzurrità sopra il bosco abbattuto e suona
a lungo una oscura campana nel borgo; scorta di pace.
Silenzioso fiorisce il mirto sulle bianche palpebre del morto.

Levi risuonano le acque nel declinante meriggio
e verdeggia più oscura alla riva la boscaglia, gioia nel roseo vento;
il mite canto del fratello al colle serale.